Vol trots liet hij de ring zien. Een witgouden trouwring. Met aan de binnenzijde in sierlijke letters de initialen van zijn partner gegraveerd. Enthousiast verhaalt hij over de bruiloft. Hoe hij ervan genoten heeft, samen met zijn man, zijn grote liefde. Hoe zij in een oldtimer naar de trouwlocatie werden gereden. En hoe hun dierbaren hen daar met hartvormige ballonnen in de hand hadden toegezongen. Hij was er vol van.

Al maanden voorafgaand aan de bruiloft hield hij mij nauwgezet op de hoogte van alle voorbereidingen. Locatie, trouwkostuums, de bruidstaart, alles kwam voorbij. Zijn ouders zouden hen de huwelijksreis cadeau doen. Een culinaire trip naar Florence waar ze mochten aanzitten in een driesterrenrestaurant. Voor hem en zijn partner, beiden werkzaam in de horeca, natuurlijk een fantastisch geschenk. Ja, hij was er vol van!

Sinds jaar en dag kom ik in het restaurant waar hij als ober werkzaam is. Veel bedienend personeel zag ik komen en gaan. Maar hij bleek een blijvertje. Als geen ander weet hij de gasten een luisterrijke avond te bezorgen. Kaarsrecht en met een zekere schwung paradeert hij met borden vol heerlijkheden op zijn arm door het restaurant. Zijn uitleg over de gerechten is zo beeldend dat het de smaakpapillen spontaan activeert. Maar waar hij werkelijk in excelleert is het aanprijzen van de bijpassende wijnen. Behendig jongleert hij met termen als merlot, cabernet, een zoetje, een zuurtje, een zweem van karmijn… En moeiteloos vermengt hij dit alles tot een prachtige Bordeaux met een soepele, krachtige afdronk. Bij het inschenken van de wijn trilt zijn hand licht. Een reumatische aandoening bezorgt hem bij tijd en wijle veel pijn, zo vertelde hij.

Het is een week voor Pasen. Manlief en ik hebben wat te vieren en we besluiten naar ons favoriete restaurant te gaan. Steevast staat de ober bij aankomst klaar om ons gastvrij te ontvangen, maar deze avond is hij er niet. De eigenaar van het restaurant neemt onze jassen aan en gaat ons voor naar een tafeltje. Wanneer hij de amuse serveert, vraag ik hem of de ober misschien ziek is. Met een wat schichtige blik kijkt hij eerst om zich heen en antwoordt dan: “Dat is een heel triest verhaal”.

Er bleken flessen wijn uit de wijnkelder verdwenen. Al snel viel de verdenking op de ober. Toen hij ter verantwoording werd geroepen barstte hij in tranen uit en bekende meteen. De fles was hem de baas geworden. Op staande voet werd hij ontslagen. In wanhoop riep hij uit: “Nu ben ik alles kwijt. Mijn baan, mijn inkomen en het betekent ook het einde van mijn huwelijk”. Eenzelfde scenario bleek zich te hebben afgespeeld bij een vorige werkgever. Vermoedelijk had zijn partner hem toen al de wacht aangezegd. Ontdaan kijken manlief en ik elkaar aan. Dit hadden we niet verwacht. Niet van hém. “Hij koos zelf voor de fles, het was zijn eigen keuze”, besluit de restauranteigenaar zijn verhaal.

Het is aardedonker als we huiswaarts keren. De maan heeft zich teruggetrokken achter de wolken. “Het was zijn eigen keuze…” Die laatste woorden van de restauranthouder galmen nog na in mijn hoofd. Ik zet de autoradio aan. Uit de speakers klinkt zacht een aria uit de Mattheuspassion van Bach: ‘Erbarme dich’.

https://www.youtube.com/watch?v=BBeXF_lnj_M