Elke zondagochtend zie ik ze voorbijkomen. Hardlopers, in kleurige outfits. Met een muziekje in de oren snellen ze over ‘s Heeren wegen. Het traditionele zondagse straatbeeld verandert. Kerkgangers in sombere kleding verdwijnen uit beeld. Hardlopers nemen het stokje over. Zwart verdwijnt, kleur verschijnt. Rennen lijkt de nieuwe religie.

Om aan deze hype tegemoet te komen worden overal in het land hardloopevents georganiseerd. Vanavond is mijn stad het strijdtoneel voor de halve marathon. Langs het hele parcours staan dranghekken. Om een plekje vooraan te bemachtigen wurm ik mij tussen de menigte door. Met efficiënt ellebogenwerk en een verontschuldigende glimlach bereik ik mijn doel. Het startschot klinkt. Een enorme kluwen armen en benen zet zich in beweging. Roze, groen en geel fluorescerende Nikes en ASICS denderen over het plaveisel. Als een kleurrijk lint waaieren de lopers uit en nemen bezit van de straten. Duizenden homo sapiens zie ik voorbijkomen, in velerlei soorten en maten. Geprononceerde kuiten, spillebenen, brede of smalle heupen, er is voor ‘elck wat wils’.

Het is een warme, broeierige dag. Als een onzichtbare vijand heeft de hitte zich tussen de huizen genesteld. De wedstrijdlopers lijken er weinig last van te hebben. Transpiratievocht geeft hun atletisch gebouwde lichamen een prachtige glans. Hoe anders is dat bij de recreatielopers. Dikke zweetdruppels parelen op de voorhoofden. Ze vallen op de grond en trekken een glinsterend spoor. Bij minder goed getrainde lopers slaat al na een paar rondjes de vermoeidheid toe. Hun tred wordt trager. Meer sjokkend dan lopend bewegen zij zich voort. Langs de kant van de weg legen een paar lopers schielijk hun maag. Anderen worden door de warmte bevangen. Het mag de pret niet drukken. Hulpverleners ontfermen zich over hen.

De deelnemers aan de vier Engelse Mijlen beginnen aan hun laatste ronde. Manlief loopt mee en verwacht mij – met een setje droge kleding – bij de finish. Ik besluit alvast die richting uit te lopen. Het wordt een ware martelgang. Overal stuit ik op barricades, er is geen doorkomen aan. Mijn vrees de finish niet op tijd te halen groeit met de minuut. Zonder mij aan God of gebod te storen klim ik pardoes over een paar dranghekken.

Buiten adem van het klimmen, duwen en trekken, bereik ik net op tijd de finish. “Wat een puinhoop! Alles is afgezet”, roep ik mopperend tegen manlief die moe maar voldaan over de eindstreep komt. Een man naast mij in het publiek zegt: “Mevrouw, wat een zelfmedelijden. Uw man heeft zojuist een puike prestatie geleverd. Hij verdient applaus!” Verbouwereerd kijk ik hem aan terwijl het schaamrood naar mijn kaken stijgt.

In mijn stad is het een vrolijke boel. Het centrum bruist van leven en vitaliteit. Hardlopers en toeschouwers vermengen zich. Mensen vallen elkaar spontaan in de armen. Vermoeidheid, pijntjes, afzien, het is allemaal vergeten. Vreugde overheerst. Dat sport verbroedert moge duidelijk zijn.

Rennen als nieuwe religie. Wordt dit het credo? Wordt dit de trend? Het woord religie is afgeleid van het Latijnse ‘religare’, dat verbinding betekent. Zoeken naar zingeving, naar betekenisvolle verbindingen, dat is waar religie voor staat. En dat is precies wat al die lopers vanavond hebben gedaan. Hoe mooi is dat!